Ik portretteer ze met plezier.
Allerlei mensen.
Soms een dier.
Jouw eigen gezicht.
Mijn camera.
En licht.
Een prachtkerel is het, mijn buurman Kees.
Tweeëntachtig jaar inmiddels. Niet belemmerd door enige regelmaat of kantoortijden leeft hij, met hier en daar wat hulp van de buren, nog steeds zijn eigen leven in het huis waar hij in 1940 is geboren. Daar waar tijd het vaak wint van schoonheid, is het bij Kees wat mij betreft precies andersom.
Door uitgesteld kappersbezoek voor mij een geweldige kop met schitterend haar, voor sommigen een woest lijkend uiterlijk als omhulsel van een alleraardigste kerel. Met mooie verhalen, oude ansichtkaarten en allerlei wetenswaardigheden over zijn Middelburg uit vervlogen tijden.
Vaak in de nachtelijke uren onder het genot van heel wat sigaretjes, ‘bijlessen’ in wereldwijde geschiedenis aan de hand van zijn door hem zo gekoesterde postzegelverzameling. Bij fysiek ongemak en de daaraan soms gekoppelde ingrepen nooit klagend, maar die onderhoudsbeurten moedig ondergaan en weer te boven komen.
Ook al is het leven eindig, Kees hoopt als het even kan nog wel een tijdje mee te kunnen. Ik heb het getroffen met zo een buurman,
ik hoop het vurig met hem mee.
Helaas is Kees op 7 februari 2023 overleden.
Hij is tweeëntachtig jaar geworden.
Ik zal mijn lieve buurman missen.
Ik zag hem al van ver. Zijn prachtige kapsel trok mijn aandacht. Toen ik dichterbij kwam en langs hem reed herkende ik hem pas, Nesta!
Het was al weer een hele tijd geleden dat ik hem zag. Ik trof hem regelmatig in zijn tienerjaren, maar tijd gaat snel, inmiddels is hij al weer eenentwintig jaar oud. Ik stopte mijn auto, stapte uit en vroeg of ik een portret van hem mocht maken. Dat was geen probleem, maar ik kon beter nog even wachten zei hij, want een bezoek aan de kapper was aanstaande om zijn kapsel te bewerken en te verfijnen, hetgeen tot een strakker eindresultaat zou leiden.
Ik vertelde hem dat ik dat risico niet wilde lopen, ondanks mijn blind vertrouwen in zijn kapper. Stel dat deze een slechte dag zou hebben? Van mijn gedroomde foto zou dan in het ergste geval niets terecht komen. We spraken af om een foto voor en na het kappersbezoek te maken. Zo gezegd, zo gedaan.
Het was een plezierig samenzijn. Mooi om te zien en te horen hoe jongeren volwassen worden en vroegere problemen achter zich laten.
Leuk werk, een eigen woonruimte in Middelburg en je leven op de rit krijgen. Voor zover mogelijk je eigen pad volgen, op jouw eigen wijze.
Mooi Nesta, ik wens je van alles het beste!
Het aantal echte vriendschappen is meestal op de vingers van één hand te tellen.
Als zo een zeldzame vriend mij vraagt een mooi studioportret te maken van zijn vrouw is dat een redelijke opgave, waar ik voor mijn gevoel extra hard mijn best voor moet doen. Zeker als zijn vrouw voor mij ook deel uitmaakt van één van die vingers.
Ramona Hitijahubessy, geliefd echtgenote en moeder, voor mij de vrouw met een hart van goud en de beste sambalmaakster.
Ik hoop nu maar dat het voor jullie beiden een portret is geworden dat je verdient.
Voor mij verdien je een standbeeld.
Allerlei verschillende mensen met ieder een eigen gezicht. Ik portretteer ze graag.
Pas ontmoette ik Bram Goethals. Wilde haardos, aimabel persoon.
Mijn hart gaat nog altijd sneller kloppen van een bijzondere bezoeker aan mijn studio.
Niet door zenuwen, noem het bevlogenheid. Een fijn gevoel.
Nu aan de slag met een lampje en camera.
Straks groot ingelijst aan de muur.
Van kijken naar zien.
Haarscherp…..
Gisteren was ik zeer vereerd met het bezoek van Jimmy Rosenberg aan mijn studio.
Portret van een gitaarvirtuoos.
Optredens in de hele wereld van Paradiso tot de Carnegie Hall in New York. Michael Jackson en Eric Clapton aan zijn voeten.
Deelde het podium met grootheden als George Benson, violist Stephane Grapelli en gitarist Les Paul.
Speelde op zesjarigeleeftijd moeiteloos Django Reinhardt na, de allergrootste van de razendsnelle gipsymuziek.
Wat een bewogen leven…..
In de avond bezocht ik zijn optreden.
Fenomenaal.
Nick van Raaij.
Het was al een tijd geleden dat we elkaar spraken toen ik je zag zitten vanuit de verte.
Dichtbij gekomen luidde jouw antwoord ‘slecht’ op mijn vraag ‘hoe gaat het met je Grandpa’?
Jouw rollator en zuurstofpomp spraken boekdelen.
Ook al zien we elkaar niet vaak, kennen doen we elkaar al bijna een leven lang.
Vanaf mijn vijfde jaar was je een tijd mijn buurman en speelde je als artiest in illustere gezelschappen als
Beautiful Idaho, Idaho Company en Sint-Juttemis. Veel later ben ik de zanger / frontman van de formatie
Earthquake Roody & the Trembling Walls met jou als blazer op jouw bariton sax.
In deze band werd jouw artiestennaam geboren:
Grandpa Nick.
Vanaf toen, 1986, wereldberoemd in verre omstreken, later met jouw eigen Sessieband.
Vol vuur podium op, podium af. Wat een plezier. Lachen, gieren, brullen. Prachtige tijden om nooit te vergeten.
En nu, zoveel jaar later, slecht nieuws, zwaar weer en al lang geen sax meer aangeraakt. Een hard gelag,
maar je maakt er het beste van. Je zit niet bij de pakken neer, maar het verdriet me. Ik stel je voor om
samen nog een portret in de studio te maken en vraag je jouw sax mee te nemen.
Dat lijkt je mooi.
Daar zitten we dan, ik als fotograaf, jij als model en je lief Marleen als jouw steun en toeverlaat.
Je blaast nog een liedje, jullie liedje, en ik maak jouw portret.
Om nooit te vergeten.