Wolken in je hoofd.
Zorgen verdwijnen.
Zeeuws licht.
Reduceert bijna alles.
Tot heldere lijnen.
Ik maakte onlangs dit zelfportret.
Als kleine jongen kwam ik hier vaker, een speciale plek bij het Veerse Meer.
Samen met mijn broer en vader, zij zijn er inmiddels al heel lang niet meer. De steiger staat er nog altijd.
De kracht van de stilte. Ik, mijn camera en een hoofd vol herinneringen. De tijd vliegt….
Soms ga ik terug.
In ijzige koude.
Naar de steiger bij het meer.
Zie ze samen in mijn gedachten.
Een mooi gezicht.
En ga maar weer.
In de avondschemering betovert het silhouet van Middelburg de hemel.
De torens van de stad, waaronder de imposante Lange Jan en het statige stadhuis steken sterk af tegen de rode avondlucht, terwijl de ondergaande zon als een vuurbal achter de Oostkerk verdwijnt. Een eenzame eend vliegt op. Ik maak mijn foto en keer huiswaarts voordat de avond valt.
Het was een mooie dag vandaag.
Zwanen als silhouetten in de mist.
Een watergang in teder licht.
De bleke zon spiegelt in het water.
In nevelen gehuld, als in een sprookje.
Gracieus, betoverend en puur.
De wereld vertraagt, tijd staat stil.
Zodat hun liefde voor eeuwig duurt.
Aan de Zeeuwse Riviera.
Waar zee en lucht versmelten.
Achter diepe zwarten helder wit.
Vederlicht op rijen palen.
Koel blauw als oneindig vergezicht
Zeeuwse mendeuren.
In allerlei kleuren.
Om de schuur wat op te fleuren.
Zicht op zwarte rookwolken.
Doet het ergste vermoeden.
In Kortgene is dat anders.
Daar drogen ze gras.
Om dieren te voeden.
Sprookjesachtig zicht.
In sneeuwwit licht.
Tien voor half zes alweer.
De klok tikt door.
Hoewel tijd lijkt te zweven.
In een Anton Pieck decor.
Van jongs af aan keek ik graag om me heen en zag ik de wereld als mijn huis…..
Onderweg.
Bijzondere ontmoetingen met vriend en vijand, haat en liefde, leven en dood. Prachtige ervaringen als bijkomstigheid van mijn eeuwig
durende zoektocht naar mooi beeld. In kleur of zwart-wit. Van stad en land naar berg en dal of mens en dier.
Verschillende locaties, van vroeg tot laat, te kust en te keur. Waar dan ook, ik ben graag op reis. Soms ver weg, vaak dichterbij.
Zo tref ik op de terugreis van een mooie opdracht, net voor het vallen van de avond, dit paalhoofd in het allerlaatste licht en het laatste restje kleur.
De Provincie Zeeland plaatste jaren geleden de Zeeuwse paalhoofden op haar monumentenlijst.
Golfbrekers om afkalving van strand, duin of oever tegen te gaan. Naar schatting staan er aan de Zeeuwse kust een honderdduizend palen.
In dit geval negenendertig palen op een rij, als een soort van Zeeuws icoon.
Wie zijn ogen opent om te kijken vindt altijd wel iets om te zien, ook al is het bijna donker.
Het kost wat moeite, maar ik kan nog net scherpstellen en belicht. Het herhaaldelijk ontspannen van de sluiter breekt de stilte,
voor mij een wonderschoon geluid. Even later is het donker. Ik bekijk de opname en het beeld bevalt me.
Dat zijn die momenten in mijn leven waar ik erg aan hecht.
Ik zie de wereld als mijn huis.
Dichterbij, voelt soms als thuis…..
Het is vroeg in de avond.
Een verstilde stad, in nevelen gehuld, geeft zorgvuldig aangelicht haar schitterende schatten prijs.
De Lange Jan, 207 treden hoog en 90,5 meter lang, torent al eeuwenlang boven Middelburg uit.
Ik blijf beneden, tel de seconden en belicht.
Stralend goud in de mist, onzichtbare tijd die op de klokken verglijdt……
Voor mijn dochter Jewel Jammah…..
Daar staat ze. Een hoofd vol dromen onder een hemel vol ganzen. We wachtten uren, hopend op dat éne moment.
We waren al lang op pad toen het weer zo betrok dat het de geplande fotografie in de prullenbak deed belanden. Ik ging op zoek naar een goed alternatief, in de hoop deze dag toch nog iets aardigs te kunnen maken. Zoals je ziet, ook het leven van een fotograaf gaat niet uitsluitend over rozen.
Zo kwamen we daar. De Yerseke Moer. Ook wel het openluchtmuseum van Zeeland genoemd. Zout en nat. Hollebollig natuur-en cultuurlandschap.
Ik keek goed in het rond en vond er een mooie plek. Grasland tot aan de einder. Stil water. De zon spiegelt op weg naar haar eigen ondergang. Beweging in de verte. Kleine zwarte vlekjes boven de horizon. Eindelijk, daar komen ze. Recht op me af. Mijn hart begint sneller te kloppen. Een laatste check van mijn camera voor de zekerheid. Het geluid zwelt aan en verstomt de stilte. Ik kijk door mijn zoeker, hou mijn adem in, wacht nog iets langer en ontspan.
“Had je ze?”
Ik schrik op, draai me om naar het plotselinge stemgeluid en kijk in de ogen van een eenzame wandelaar. “Zullen we eens kijken?” vraag ik hem en we bekijken samen het zojuist gemaakte beeld. “Allemachtig! Dit is werkelijk práchtig, het lijkt wel toverij!” zegt hij. Ook al bedoelt hij misschien iets anders,
ik ben het roerend met hem eens.
Het áller, állerprachtigst aan deze foto.
Dat ben jij.
Samen met mij.